Super-positie zegt dat deeltjes op meerdere plaatsen kunnen worden aangewezen. Eén deeltje is dan -in de rekenkundige weergave- als meerdere deeltjes. Een betere manier om dit uit te drukken is dat het deeltje allerlei verschillende mogelijke vormen heeft maar dat het niet bestaat. Gelukkig is de super-positie maar een wiskundig instrument en komt alles, als je meet, weer op z'n pootjes terecht: alle mogelijke vormen zijn na meting gewoon weer één deeltje met welbepaalde eigenschappen.
Super-abstractie zegt dat een deeltje geen enkele eigenschap (vorm) heeft: het is zo abstract dat uiteindelijke geen enkele eigenschap of vereniging van eigenschappen de vorm van het deeltje goed kan weergeven. Toch bestaat het deeltje. Gelukkig is ook dit deeltje een reken-instrument en duikt het, als we er naar op zoek gaan, gewoon weer op als een deeltje met welbepaalde eigenschappen.
Super-abstractie kan verklaren hoe alles begonnen is. Je hebt geen welbepaalde eigenschappen/vormen nodig om het bestaan van de werkelijkheid te verklaren: super-abstractie is voldoende.
Je moet toegeven, dit is een aardig idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten