Schuurtjes, tafels en broden kunnen zichzelf niet vernietigen. Objecten verweren en verslijten. Ze worden aangetast door de tijd, door het weer en ook door gebruik. Het zijn invloeden van buiten die de verf doen afbladderen, het cement poreus maken en de ruiten laten springen.
Maar het zelf dat zichzelf doodt is nogal mysterieus. Waarom zou een zelf zichzelf 'tenietdoen'?
Een authentiek mens, die zich door niets en niemand laat beïnvloeden -hij 'staat' volledig op zichzelf: hij is zelfstandig- heeft geen enkele last van de kwalijke invloed die mensen gewoonlijk op elkaar uitoefenen. Hij legt zijn eigen normen aan van falen en slagen. Hij besluit zelf wanneer hij aan zijn eigen maatstaven niet heeft voldaan.
Alleen de authentieke mens kan zelfmoord plegen. Hij kan besluiten om zichzelf te doden.
Mensen die evenwel niet authentiek zijn kunnen geen zelfmoord plegen. Zij worden tot zelfmoord gedreven. Hun zelf verweert en wordt poreus door de sociale invloed die gedurende elke lange dag opnieuw op ons wordt uitgeoefend. De mensen zwepen je op en komen steeds met hogere eisen waar je aan moet voldoen. Uiteindelijk is het zelf tot op de draad versleten steeds door haar pogingen om andermans hoogte te bereiken.
De geleerde die teleurgesteld is omdat erkenning uitbleef, de scholier die niet voldoet aan de normen van haar ouders, de oudere mens die zijn vrienden een voor een verliest- en steeds eenzamer staat in een wereld van louter vreemden.
Het vermoeide zelf, de uitgeputte mens, de persoon die geen uitweg meer ziet,- een dergelijk zelf kan de hand aan zichzelf slaan. Een mens heeft die keus (het dier niet).
Maar van zelf-moord is dan geen sprake.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten