Wederom wordt de top 2000 bekendgemaakt. Het is een overzicht van de 'beste' tweeduizend populaire liedjes die sinds de uitvinding van de grammofoon verschenen zijn. Het is een dagenlang durende lofzang op popmuzikanten (poppies) die soms geen noot kunnen lezen en slecht zingen.
Het is de omgekeerde wereld. Niemand zal een voetballer uit de onderafdeling het salaris betalen van een technisch begaafd speler uit de ere-divisie. Als het om muziek gaat hebben we echter geen boodschap aan kunde en opleiding: nogal wat onbeholpen gitaristen en zangers worden aangezien voor muzikale reuzen.
In mijn lijst staan de liedjes van de Cats overigens hoog. Niet omdat de liedjes van de Cats beter zijn dan andere liedjes, maar omdat hun liedjes precies de eigenschappen hebben die een popliedje kenmerkt. Het zijn 'model-popliedjes'.
Om te beginnen hebben liedjes als 'one way wind' en 'lea' een prettige, pakkende melodie. Voorts is het arrangement van de liedjes zoet en aangenaam. Bovendien is het onderwerp van hun liedjes onschuldig -de liefde, altijd de liefde- en voor alle mensen herkenbaar. Zulke liedjes roepen geen nare gedachten op. Een populair liedje dat de harten verontrust schiet zijn doel voorbij.
Tenslotte zijn de liedjes van de Cats uiterst eenvoudig. Deze eenvoud is de gelukkige opbrengst van de matige techniek die pop-muzikanten hebben. Elke zanger, pianist of violist die een muziekopleiding heeft afgerond, is een betere musicus dan de eerste de beste john, paul, keith of bob. De gebrekkigheid van poppies is echter een geluk bij een ongeluk, want eenvoudige liedjes verkopen uitstekend.
In een van de eerste 'gidsen van klassieke muziek' die uitgever penguin het licht liet zien -in deze gidsen worden de verdiensten van orkesten en solisten beoordeeld- stonden de beatles tussen bach, brahms en beethoven in. Iemand had kennelijk de redactie van deze gids wijsgemaakt dat de kwaliteit van de liedjes van de beatles gelijk stond aan de kwaliteit van klassieke partituren. In latere gidsen blijkt dat de redactie weer tot zinnen is gekomen. Gelukkig maar, want de beatles schreven een aantal leuke liedjes -net als de cats, the sweet en middle of the road-, maar tot het schrijven van een compositie waren ze niet in staat. John en Paul konden geen noot lezen. Een poppie is geen musicus.
Vanzelfsprekend hebben poppies bestaansrecht. Ook is er strikt genomen niets tegen op de top 2000. Het probleem is echter dat poppies' mensen blind maken voor de verdiensten van musici. Poppies wekken de indruk dat muziek niets meer om hakken heeft dan het schrijven van een aardig melodietje. Terwijl een popliedje, welbeschouwd, een misvormd product is: het is niets anders dan muziek in haar meest verhandelbare vorm. De beatles werden in korte tijd schatrijk. De top 2000 is -zodoende- enerzijds 'knus en gezellig', anderzijds is ze een onheilsprofete die ons laat zien hoe sterk de handel de muziek inmiddels heeft verpopt. Ze bewijst: we hebben nauwelijks nog boodschap aan musici en hun muziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten