In Frankrijk verscheen enige tijd geleden een 'graphic novel' over Quantummechanica. Het boekje deed het goed en is nu vertaald in het Engels. Verkrijgbaar als ebook -laat zich uitstekend lezen op een ipad- en uiteraard als gewoon boek.
Het boek is geschreven door de fysicus Thibauld Damour en geïllustreerd door Mathieu Burniat. Het resultaat mag er wezen. De tekeningen zijn fantasierijk en de technische uitleg van de natuurkunde is terzake en -dat is voor ons leken belangrijk- begrijpelijk (maar niet altijd 'vanzelfsprekend').
Het boekje gaat over een zekere Bob (Bob doet mij denken aan Kuifje) en zijn hondje. Bob gaat op onderzoek uit in de vreemde kwantumwereld en belandt eerst bij Planck, dan bij Einstein, dan bij de Broglie, Heisenberg en Schrodinger- en tenslotte Max Born en Niels Bohr.
Graphic Novels kunnen uitstekend zijn, het is een sympatiek genre.
Mysteries of the Quantumuniverse, Damour & Burniat, Penguin, 17€.
4 opmerkingen:
Jan-Auke,
Hoe sta jij tegenover kwantummechanica? Ben je ook een aanhanger van de Kopenhagen interpretatie?
@JanR: Dat is kuifje maar dan nu in een modern jasje:)
"Chinese philosophy for instance suggests that contradictory alternatives are in fact complimentary"
Dit concept komt (o.a.) van de Japanse filosoof Kitaro Nishida en ik meende dat JanD dat hier destijds ter sprake bracht.
https://en.wikipedia.org/wiki/Kitaro_Nishida
Richard & Egbert, ik vind het een buitengewoon interessante theorie, juist omdat deze het 'gewone' begrip tart. Ook met 'chinese' logica kan ik er geen chocola van maken. (Niemand heeft Bohr gevolgd in zijn 'complementaire logica', ook zijn naaste medewerkers als Max Born en Werner Heisenberg niet.)
Ik moet toegeven dat de theorie in mijn kraam te pas komt: het feit dat geleerden geen idee hebben hoe de werkelijkheid 'echt' is, past bij mijn these dat de werkelijkheid niet op klassieke, logische wijze te begrijpen is. Persoonlijk denk ik dat een 'interpretatie' daarom niet echt mogelijk is: je kunt een absurde werkelijkheid niet geheel verklaren.
De vraag wat we moeten denken van quantummechanica staat tegenwoordig weer sterk in de belangstelling. Het positivisme van Bohr leeft helemaal niet- de 'houd je mond en reken'-benadering. Er verschenen binnen korte tijd een paar excellente boeken over dit onderwerp. De laatste van Jim Baggott moet ik nog lezen, ik heb 'm net binnen. Het boek krijgt ronkende kritieken, ik ben benieuwd.
Aan Bert
Voltaire, van oorsprong een schrijver van klassieke tragedies, was een groot fan van Newton. Hij probeerde Newton populair te maken in Frankrijk.
En zo probeert Bagott de kwantumtheorie populair te maken in de wereld.
De kwantumtheorie is evenwel niet intern contradictoir en ook niet incoherent. Filosofen die proberen de kwantumtheorie de labeltjes "inconsistent" en "incoherent" op te plakken, begrijpen niets van de kwantumtheorie en wellicht ook niet zoveel van de filosofie in het algemeen en de wetenschapsfilosofie in het bijzonder.
De kwantumtheorie schuurt echter wel met de relativiteitstheorie. Maar in plaats van deze schuring te handhaven en te heiligen zoeken topfysici naarstig naar een theorie waarin kwantum- en relativiteitstheorie met elkaar verzoend zijn. Maar het is wel een moeizame zoektocht. Ik ben geen topfysicus en kan de topfysici helaas niet adviseren waar ze het zoeken moeten. Het wachten is op een nieuwe Einstein die de huidige puzzelstukjes draait en schaaft en ze al puzzelend wel in elkaar weet te passen.
Oké, gesneden ontbijtkoek voor jou. Maar misschien onderstreept mijn bijval dat jij geen onzin verkondigt inzake de kwantumtheorie. Qua wetenschap zit jij wel goed. Qua filosofie kan het soms wat beter. :)
Een reactie posten